Os celtas tiñan a crenza de que a auga era un elemento dotado de poder divino con virtudes máxicas e poderes curativos. Era como un lazo de unión entre o espíritu da persoa e a vida terrenal.
Tanto os manantiais coma as fontes estaban consideradas algo máxico e sagrado onde no seu interior acollía o espíritu sobrenatural que debía coidarse con delicadeza e relixiosidade.
A través de rituais, esta forza sobrenatural manifestábase na cura de enfermidades, dores corporais, mal de amores e doutros tipos, dando como resultado o benestar xeral da persoa. Nestes casos prevalece a fe sobre a razón.
Destacan as augas milagreiras da Fonte Santa das Neves, en Buxantes, na que os nosos ancestros usaban a auga desta fonte para que os animais desen suficiente leite para amamantar as súas crías.
Quen non viu na festa de Santa Lucía de Olveira limpar cun pano mollado na fonte os ollos do ofrecido? Estes panos tiñan que colgarse nas matogueiras dos seus arredores para que o mal traspasado ao pano se evaporase.
Ademais das “fontes milagreiras”, no Concello de Dumbría abundan as fontes nas que un pode saciar a súa sede.
#DumbríaéPatrimonio #DumbríaéTurismo
Dumbría é Cultura 